Jaka naprawdę była Marilyn Monroe?

W późniejszym czasie jej kariera nabrała szybkiego tempa, zaczęła grać główne role, zdobywać nagrody i miliony oddanych fanów. Wiele z filmów, w których brała udział przeszło do historii jako klasyki kina. Należą do nich między innymi "Wszystko o Ewie", "Słomiany wdowiec", "Jak poślubić milionera", "Pół żartem, pół serio" czy "Mężczyźni wolą blondynki". Otrzymała wiele nagród i nominacji, zaczęła pojawiać się na okładkach magazynów, a przy okazji stała się też ulubioną pin-up girl wśród amerykańskich żołnierzy. Od fanów codziennie otrzymywała setki listów i prezentów. Starała się wykonywać swoją pracę perfekcyjnie, prosząc o wielokrotne duble, nawet jeśli sam reżyser był już zadowolony z efektu. Najczęściej grała role seksownych i nieco niemądrych blondynek, przez co dostawała niewiele innych, bardziej ambitnych propozycji. Choć często miała ochotę uciec od swojego scenicznego wizerunku, musiała wcielać się wciąż i wciąż w rolę Marilyn, aby utrzymać swój status supergwiazdy. Jej drugi mąż, baseballista Joe DiMaggo skarżył się ponoć, że bez przerwy odgrywa ona rolę Marilyn Monroe, podczas gdy on marzył, by poślubić zwykłą Normę Jeane.

Marilyn znana była z grania dość odważnych jak na tamte czasy scen filmowych i wciąż ocierała się o skandal. Dawała się filmować owinięta jedynie w ręcznik lub prześcieradło, a także podczas pływania nago w basenie. Pozując do zdjęć zmysłowo otwierała usta, nie wahała się pokazywać odkrytych nóg czy wyciętego dekoltu. Pewna plotka mówi, że Marilyn Monroe - wzrostu 164-166 cm, często nosząca szpilki i inne wysokie buty - obcinała kawałek jednego obcasa, by jej chód wydawał się bardziej zmysłowy. Miała wielu mężów i kochanków, uwikłała się między innymi w romans z samym prezydentem Kennedym oraz jego bratem. Mimo tak długiej listy partnerów Marilyn Monroe nie miała dzieci - choć na ten temat również istnieje wiele spekulacji. Nosiła wyzywające, obcisłe sukienki i często zachowywała się w uwodzicielski sposób. Nieodmiennie wywoływało to falę krytyki konserwatywnej publiczności. Do historii przeszło słynne wykonanie "Happy Birthday" w błyszczącej, cielistej sukni tak cienkiej i opiętej, że sprawiającej wrażenie przezroczystej - nawet dziś nie każda gwiazda Hollywood zdecydowałaby się na założenie podobnej.

Działała na wyobraźnię, mawiając, że sypia ubrana jedynie w kroplę perfum Chanel Nº5. Mężczyźni tracili rozum na jej widok. Jeszcze za życia została okrzyknięta "symbolem seksu", co na przełomie lat 50. i 60 miało bardzo skandalizujący wydźwięk. Sama odnosiła się do tego tytułu z pewnym dystansem: „Nigdy do końca nie zrozumiałam tego, bycia symbolem seksu. Zawsze myślałam, że symbole kolidują ze sobą. To jest właśnie ten problem, bycie symbolem seksu sprawia, że jest się przedmiotem. Wprost nienawidzę uprzedmiotowienia. Ale jeśli mam być czegoś symbolem, to już lepiej seksu niż innych spraw, które też mają swoją symbolikę!" - powiedziała w jednym z wywiadów.

Marilyn Monroe znana była z nerwowego zachowania na planie. Często zapominała tekstu, spóźniała się, a czasami w ogóle nie stawiała się na czas w pracy. Z jej powodu trzeba było ponawiać ujęcia nawet kilkadziesiąt razy. Zmagała się z problemami emocjonalnymi, bezsennością, tremą, lękami i niską samooceną, z którymi próbowała radzić sobie, nadużywając alkoholu, barbituranów czy amfetaminy. Aktor Richard Widmark tak wspominał swoją pracę z Monroe: „Lubiłem Marilyn, ale była okropna we współpracy. Niemożliwa, naprawdę. Ukrywała się w swojej garderobie i nie chciała wyjść. Kiedy w końcu wychodziła, okazywała się być kłębkiem nerwów. Wszystko to było wynikiem strachu. Była niepewna tak wielu rzeczy (...). Od samego początku była jak ranny ptak."

Sceniczny wizerunek seksownej i promiennej, aczkolwiek nieco głupiutkiej blondynki przylgnął do Marilyn tak skutecznie, że do dzisiaj trudno kojarzyć ją z czymkolwiek innym - tak, jak jej właściwe imię zastąpiła “Marilyn Monroe”. Gwiazda jednak miała również bardziej stonowaną, romantyczną i wrażliwą stronę. Była między innymi zapaloną czytelniczką - jej prywatna biblioteka liczyła niemal pół tysiąca pozycji, z których wszystkie przeczytała. Ponoć jej ulubionymi lekturami były „Pani Bovary” Gustava Flauberta i „W Drodze” Jacka Kerouca. Liczne prywatne zdjęcia dowodzą, że czytywała nawet tak ambitne dzieła jak "Ulisses" Jamesa Joyce'a. Ogromnie ceniła sobie towarzystwo intelektualistów i wśród jej przyjaciół było wielu z nich. Jej trzecim mężem był Arthur Miller, pisarz i laureat nagrody nobla za dzieło "Śmierć komiwojażera". Pisał on o Marilyn w sposób następujący: "Żeby przeżyć, musiałaby być bardziej cyniczna lub przynajmniej bliższa rzeczywistości. Ona tymczasem była poetką, która na rogu ulicy próbuje recytować tłumowi wiersze, ten zaś zdziera z niej ubranie".

Marilyn zostawiła po sobie dużą ilość poetyckich i refleksyjnych zapisków tworzonych w zeszytach oraz na znalezionych w pośpiechu skrawkach papieru, z których wyziera poczucie osamotnienia oraz głęboki emocjonalny niepokój (pisała między innymi: "dlaczego przeżywam takie tortury" albo "dlaczego czuję się człowiekiem mniej niż inni"). Uwielbiała malarstwo Francisca Goi. "Targały nami podobne demony" - mawiała.